Grote spullen meenemen?

Wat hebben we gedaan met onze grote spullen, zoals onze 3 meter brede tinkast, onze 2 meter lange eettafel? De kast staat inmiddels heel mooi te zijn bij goede vrienden in hun nieuwe huis. De eettafel gaat wel mee in de zeecontainer. We hebben niet zo'n vertrouwen in de Amerikaanse smaak. Die is toch vooral wat donkerder en klassieker dan wat wij mooi vinden.
De ingepakte tafel

Nu maar hopen dat de eettafel in ons appartement past! Verder hadden we niet veel echt grote meubels, behalve onze loveseat en bedden. Die gaan ook mee. Het lijkt me wel raar om straks ineens die spullen aan de andere kant van de wereld in huis te hebben staan.

Mrs van Puffelen

Elke doos werd voorzien van een genummerde sticker. Op de paklijst zie je dan terug wat er in zit. Voor het gemak staat er op de doos ook nog een code: L/R - niet voor links/rechts - maar voor living room, K voor kitchen enz.

De verhuizers pakken in

Vanochtend om kwart voor acht stonden de verhuizers klaar. Ze zijn de hele ochtend en een deel van de middag bezig geweest met inpakken. Heel raar om je leven zo in vierkante dozen te zien verdwijnen. Elke doos is gelabeld en terug te vinden op de paklijst. In totaal zijn er 89 dozen ingepakt, in allerlei maten en vormen. Wat er in de dozen zit? Onder andere de eettafel, loveseat en onze fietsen. Er is heel wat karton en tape doorheen gegaan.

Op de foto kun je zien dat er geen zeecontainer aan te pas is gekomen. Nog niet. Eerst gaan de spullen in opslag en worden op afroep verscheept. Dat zal ergens in december gebeuren.

We moesten trouwens ook nog snel even de fietsen schoonmaken. Je zou maar eens beestjes of een of ander onkruid meesmokkelen in de modderklonten, die zich onder je spatborden hebben vastgekoekt...

Verkocht!

En zowaar, het is gelukt! Nadat we de vraagprijs hadden verlaagd, hebben we de makelaar opdracht gegeven het geinteresseerde stel van eind juli nog eens te benaderen. En zie daar: een bod, onderhandeling en we zijn er uit! 15 December is de overdracht.

RFE - Request For Evidence

Het zal je maar gebeuren: je verwacht je visum te krijgen, precies op tijd voor de verhuizing en dan... vraagt de Amerikaanse overheid om meer bewijs.

Hoewel bijna alle visum-aanvragen op m'n werk snel geregeld zijn, kreeg ik van de Amerikaanse overheid 'n "request for evidence" oftewel 'n verzoek om meer bewijs. Ik ben de tweede bij wie dit gebeurt. De eerste keer was bij onze allereerste visum-aanvraag, dus daar was het nog wel logisch bij. Maar sindsdien hebben we al zo'n tien visa aangevraagd en is er nog nooit 'n verzoek om meer bewijs gekomen. Maar uiteraard besluit de Amerikaanse overheid bij Manon en mij dat ze meer bewijs willen zien. Oh mazzelaars dat we zijn...

Bewijs waarvan? Nou, onder andere dat we werkelijk 'n Amerikaans bedrijf hebben met al zo'n 30 werknemers. En hoe bewijs je dat? Bijvoorbeeld door salarisstroken van al die werknemers op te sturen. Dertig keer 10 maanden = 300 pagina's.

Of bewijs dat ons moederbedrijf vorig jaar inderdaad hele mooie resultaten heeft behaald. En dat bewijs je dus bijvoorbeeld door het jaarverslag van 100+ pagina's af te drukken. En zo gaat de lijst met "te bewijzen zaken" nog wel even door. Gelukkig hoef ik al die informatie niet zelf te regelen, maar zorgt personeelszaken ervoor. Zelf regel ik alleen wat extra bewijs van mijn "unique skills" en van de plannen die we hebben met het nieuwe team in de VS.

Maar bij elkaar leveren we dus 'n enorme doos papier aan de Amerikaanse overheid. Ik ben benieuwd of er iemand is die ook maar 'n fractie ervan gaat lezen. En of ik er dan nog kritische vragen over krijg. Ik denk 't niet hoor. Ik denk dat de hele zaak alleen weer 'n paar maanden vertraging oploopt.

Na even kort overleg, hebben Manon en ik besloten om gewoon aan onze originele vertrekdatum vast te houden. Ons huis hier in Nederland is tenslotte al verkocht, het huis in Californië geregeld en de verhuizer staat al te trappelen om onze spullen in te pakken. Kortom: niet echt 'n moment om de boel nog langer uit te stellen. We gaan gewoon zoals gepland over en komen dan terug naar Nederland als ons visum klaar is. Zo lang kan dat toch niet duren?!?!?

Wakker liggen

Hoewel we in een geliefde woonwijk wonen waar de huizen -tot voor kort- binnen de korste keren verkocht waren, loopt het bij ons niet zo vlot. Na de kijkers op de open dag in juli zijn er niet veel mensen meer geweest. Het leek goed te gaan met 1 stel, maar zij konden het toch niet bolwerken.

Inmiddels worden wij steeds zenuwachtiger, want we willen het huis eind oktober echt kwijt zijn. We hoeven niet de hoofdprijs, als we onze hypotheek er maar uit hebben. Alles wat extra is, is mooi meegenomen. Om de kansen wat te vergroten hebben we de vraagprijs nu al verlaagd. En we hebben het huis ook op marktplaats, hyves en nog wat sites vermeld met een link naar de fundapagina. Misschien levert dat wat op. We geven het nog een week of twee en dan besluiten we of we het huis terugtrekken uit de verkoop en gaan verhuren, of dat we het toch te koop laten staan (en voor hoe lang).

Appartement zoeken via internet

Voordat we in augustus in San Jose waren om te kijken of het ons wel een geschikte woonstek leek, had ik op internet al het een en ander opgezocht. Lang leve Google Maps en Craigslist. Andere sites die ik heb gebruikt:
Move, Rent, Housing Maps en Hotpads. Op Apartment Ratings heb ik reviews van (oud)bewoners gelezen, maar of je je daar nou helemaal op blind moet staren. Veel gehoorde klacht bij zowat alle complexen is geluidsoverlast. De muren zijn namelijk van hout/gips hier.

Zodra ik een interessant appartement vond, controleerde ik op Google Maps aan de hand van de satellietbeelden en 'street view' hoe de omgeving eruit zag. Als het er leuk uit zag, markeerde ik de locatie op mijn eigen Google Map van San Jose. Na ons gesprek met een bekende in de omgeving heb ik ook aangegeven welke gebieden volgens haar OK waren en welke echt niet. Zo schijnt het rechts van de 101 een stuk slechter te zijn (Milpitas).

Tijdens ons verkenningsbezoek moest Frank ook een dag op kantoor zijn. Op die dag ben ik met Mijn Google Map en een gedetailleerde kaart van de stad gaan rondtoeren. Daarbij had ik twee markeerstiften mee: groene om op de detailkaart de goede buurten aan te tekenen, oranje voor 'Nee, liever niet'. En op het notitieblokje van het hotel noteerde ik wetenswaardigheden over de buurt en over de appartementen die ik voorbij zag komen.


Appartementencomplexen (denk 'Melrose Place') hebben meestal een 'leasing office' bij de ingang en er staan borden langs de weg met 'Now leasing'. Bij een aantal ben ik naar binnen gelopen voor meer informatie. Bij sommige kreeg ik direct al een modelappartement te zien.

Al mijn bevindingen verwerkte ik in het hotel weer in Mijn Google Map van San Jose. De volgende dag heb ik Frank meegenomen naar een selectie van de appartementen. Uiteindelijk is het een community geworden die niet in deze selectie zat, maar die we toevallig tegenkwamen toen we boodschappen gingen doen.